تحریک الکتریکی عصبی عضلانی به عنوان یک ابزار درمانی جامع در توان بخشی سالمندان، به سرعت در حال گسترش است و کاربردهای متنوعی فراتر از تقویت سنتی عضلات ارائه می دهد. این مقاله به بررسی کاربردهای مختلف و اثربخشی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در سالمندان در زمینه های مختلف عملکردی می پردازد. شواهد اخیر نشان می دهد که تحریک الکتریکی عصبی عضلانی می تواند به بهبود انعطاف پذیری مغز، افزایش توده و قدرت عضلانی، بهبود تعادل و کنترل وضعیتی و تسهیل بازیابی عملکردی در سالمندان کمک کند. مطالعات نشان داده اند که این نوع تحریک می تواند سطوح سرمی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز را افزایش دهد که به عنوان نشانه ای از اثرات بالقوه محافظت عصبی تلقی می شود. در زمینه عملکرد عضلانی، نتایج امیدوارکننده ای از تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در جلوگیری از تحلیل رفتن عضلات مرتبط با افزایش سن و بهبود قدرت مشاهده شده است، به ویژه در شرایطی که ورزش منظم ممکن است دشوار باشد. همچنین، این روش بهبودهای قابل توجهی را در تعادل و کنترل وضعیتی در میان سالمندان نشان داده است که با انقباضات ارادی عضلانی ترکیب می شود. تحریک الکتریکی عصبی عضلانی همچنین در شرایط بالینی خاص رایج در سالمندان، نظیر توان بخشی پس از سکته مغزی، دیسفاژی و ضعف عضلانی ناشی از بیماری های جدی، کارایی خود را نشان داده است. پیشرفت های تکنولوژیکی اخیر، ازجمله دستگاه های پوشیدنی و سیستم های کنترل شده توسط مغز، دامنه کاربردهای این مداخله را گسترش داده اند. بااین حال، تنوع در پروتکل ها، پارامترهای تحریک و معیارهای نتیجه گیری در مطالعات مختلف، چالش هایی را برای ایجاد دستورالعمل های درمانی استاندارد ایجاد می کند. این مقاله شواهد موجود درباره کاربردهای چندوجهی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در توان بخشی سالمندان را تجزیه وتحلیل کرده و به بحث درباره فواید ثابت و کاربردهای نوظهور آن می­پردازد. درک این کاربردهای مختلف و مکانیسم های اساسی آن ها برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای بهینه سازی اجرای این روشی در برنامه­های توان بخشی سالمندان بسیار مهم است.

هدف سندرم درد مایوفاشیال یک اختلال بالینی با شیوع 85 درصد است. مشخصه آن وجود نقاط ماشه ای است که معمولاً تمام افراد در طول عمر خود حداقل برای 1 بار با آن ها مواجه می شوند. درمان های فیزیوتراپی و پزشکی متفاوتی برای درمان سندرم درد مایوفاشیال استفاده می شوند. مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی یک مداخله نسبتاً جدید برای دردهای عضلانی اسکلتی است. هدف این مطالعه بررسی تأثیرات مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی بر پارامترهای بالینی و همچنین پارامترهای تصویربردای سونوگرافی مرتبط با نقاط ماشه ای در بیماران با نقاط ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی است. روش بررسی این مطالعه یک کارآزمایی بالینی به صورت مطالعه مطالعه چند موردی است. در این مطالعه 12 شرکت کننده که دارای نقاط ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی بوده اند تحت درمان و ارزیابی قرار گرفته اند. شرکت کنندگان 3 بار در طول 1 هفته تحت درمان تحریک الکتریکی داخل عضلانی قرار گرفتند. متغیرهای درد و دامنه حرکتی چرخش گردن در زمان های قبل و بعد از مداخله به ترتیب با ابزار Visual Analogue Scale و گونیامتر ارزیابی شدند. پارامترهای سونوگرافی، شامل قطر طولی و مساحت نقطه ماشه و همچنین ضخامت عضله تراپزیوس فوقانی با تصویر برداری سونوگرافی B-mode اندازه گیری و ارزیابی شدند. مقادیر اندازه گیری شده قبل و بعد با استفاده از آزمون آماری تی زوجی با در نظر گرفتن سطح معناداری 0/05 مقایسه شدند. یافته ها در پایان 3 جلسه درمانی تحریک الکتریکی داخل عضلانی، درد و دامنه حرکتی چرخش گردن به همان سمت به طور معنی داری بهبود یافته بود (0/05>P). همچنین اندازه گیری های تصویربردای سونوگرافی، از جمله قطر طولی و مساحت نقطه ماشه و همچنین قطر عضله تراپزیوس فوقانی به طور قابل توجهی در مقایسه با اندازه گیری های قبل از اعمال مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی کاهش یافته بود (0/05>P). نتیجه گیری به نظر می رسد مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی می تواند تأثیرات مثبت و امیدوارکننده ای بر پارامترهای بالینی و همچنین اندازه گیری های سونوگرافی در بیماران با نقطه ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی داشته باشد. اما برای بررسی اثرات بلند مدت تحریک الکتریکی داخل عضلانی و همچنین مقایسه با مداخلات درمانی دیگر به مطالعات بیشتر با حجم نمونه بزرگ تر و دارای گروه های کنترل نیاز است.

مقدمه و اهداف: امروزه سندروم گیرافتادگی شانه از شایعترین علل شانه درد در بیماران مراجعه کننده به مراکز درمانی می باشد. نقاط ماشه ای مایوفاشیال می توانند منجر به شانه درد شوند. بیماران دچار سندروم گیر افتادگی شانه نسبت به افراد سالم دارای تعداد نقاط ماشه ای بیشتری در هر دو سمت مبتلا و غیر مبتلا به شانه درد هستند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات کوتاه مدت تکنیک سوزن خشک همراه با تحریک الکتریکی داخل عضلانی بر نقاط ماشه ای فعال تراپزیوس فوقانی و اینفرااسپایناتوس در بیماران سندروم گیرافتادگی شانه می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشی پنج بیمار مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه بطور داوطلبانه تحت یک جلسه درمان با سوزن خشک همراه با تحریک الکتریکی داخل عضلانی برای نقاط ماشه ای فعال عضلات تراپزیوس فوقانی و اینفرااسپایناتوس قرار گرفتند. تحریک الکتریکی بصورت جریان Burst(2Hz و 200 µ s ) و شدت آن تا حد انقباض بدون درد بالا برده شد. متغیرهای دامنه حرکتی ابداکشن بازو توسط گونیامتر و میزان درد بر اساس مقیاس دیداری درد (VAS) قبل و یک هفته بعد از مداخله اندازه گیری شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد بعد از یک جلسه درمان تکنیک سوزن خشک با تحریک الکتریکی داخل عضلانی، دامنه حرکتی در هر پنج نفر افزایش یافت و از میزان درد همگی کاسته شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تکنیک سوزن خشک با تحریک الکتریکی داخل عضلانی بر نقاط ماشه ای فعال تراپزیوس فوقانی و اینفرااسپایناتوس شاید بتواند در بیماران سندروم گیرافتادگی شانه بر بهبود دامنه حرکتی و کاهش درد موثر باشد.

سابقه و هدف: تزریق داخل عضلانی داروها یک فرآیند تهاجمی و دردناک برای بسیاری از بیماران است. تحریکات الکتریکی مختلف می توانند در تعدیل درد نقش داشته باشند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات جریان های مستقیم کاتدی و آندی در کاهش درد ناشی از تزریق عضلانی است. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی سه سوکور بر روی 160 بیمارکاندید تزریق عضلانی انجام شد. بیماران در گروه کنترل، مداخله ای دریافت نکردند. در گروه های جریان های مستقیم کاتدی و آندی، جریان 5 میلی آمپر از طریق اتصال مستقیم به سرسوزن حین انجام تزریق اعمال شد. در گروه بی حسی، پماد املا به صورت موضعی استفاده شد. میزان درد بر اساس مقیاس بی دردی بصری بلافاصله و در دقایق 1، 3 و 5 اندازه گیری شد. تغییرات ضربان قلب، مدت زمان تزریق و فراوانی دفعات تزریق نیز ثبت شد. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک، دو طرفه و هم چنین اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بین گروه ها از لحاظ سن(0/2P=)، جنس(0/83P=) و شاخص توده بدنی(0/056P=) اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. میزان درد در گروه های دریافت کننده پماد بی حسی(0/01>P)، تحریک جریان مستقیم آندی (0/001>P) و کاتدی(0/001>P) به صورت معنی داری کم تر از گروه کنترل بود. در گروه کاتدی، میزان درد از گروه های آندی(0/01>P) و بی حسی(0/05>P) کم تر بود. زمان تزریق در گروه های مداخله به صورت معنی داری کم تر از گروه کنترل بود(0/001>P) در حالی که تفاوت معنی داری در دفعات مورد نیاز برای انجام تزریق موفق بین گروه ها وجود نداشت(0/05P) در حالی که بین گروه های مداخله تفاوتی مشاهده نشد(0/05

مقدمه: مسیر مرکز فشار حین راه رفتن منعکس کننده مکانیک کلی بدن است همچنین سیستم تحریک الکتریکی باعث فراخوانی واحدهای حرکتی ازجمله در اندام تحتانی می شود. مطالعه حاضر تاثیر سیستم تحریک الکتریکی بر الگوی راه رفتن و تعادل در ورزشکاران مرد بود. روش ها: این پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی است. در این تحقیق 15 نفر ورزشکار مرد در دسترس انتخاب شدند. مطالعه حاضر بهمن ماه 1400 در باشگاه تندرستی شهریار در شهر اصفهان انجام گرفت. از شرکت کنندگان خواسته شد تا با سرعت خودانتخابی مسیر راه رفتن را طی کنند. وسط مسیر، یک دستگاه فوت اسکن قرار داده شده بود که اطلاعات مربوط به مسیر مرکز فشار، مدت زمان نسبی فازهای استانس و زاویه پیش روی در دو حالت باجلیقه و بدون جلیقه تحریک عضلانی را ثبت می کرد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون شاپیرو ویلک از آزمون تی زوجی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که سیستم تحریک الکتریکی عضلانی تاثیر مطلوبی روی الگوی راه رفتن ورزشکاران در مقایسه با حالت بدون جلیقه داشته است. تحریک الکتریکی منجر به افزایش کمی نوسانات مرکز فشار و بهبود میزان جابه جایی نوسانات فشار (001/0=p) در حالت با جلیقه شده است که نشان دهنده اثربخشی این روش بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر حاکی است که تقویت عضلات اندام تحتانی توسط سیستم تحریک الکتریکی عضلانی تاثیرات مطلوبی بر الگوی راه رفتن و نوسانات فشار کف پایی ورزشکاران دارد.

اهداف: سالمندی یکی از مراحل زندگی است که به دلیل شرایط ویژه این دوره از زندگی، نیاز به توجه ویژه دارد. کم تحرکی و ضعف عضلانی ناشی از سالخوردگی از عوامل مهم کاهش آمادگی جسمانی و عملکردی سالمندان هستند که می توانند کیفیت زندگی آن ها را کاهش دهد. از طرفی تحریک الکتریکی عضلانی (EMS) یکی از شیوه های مدرن تمرینی است که می تواند برای افراد کم توان مانند سالمندان مناسب باشد. همچنین ترتیب تمرین در تمرینات موازی یکی از متغیرهای تمرین است که می تواند بر سازگاری های ایجادشده در اثر تمرین موثر باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر ترتیب تمرین در تمرینات موازی به همراه EMS بر عملکرد حرکتی زنان سالمند است. روش بررسی: در تحقیق نیمه تجربی حاضر که به صورت یک سوکور انجام شد، پنجاه زن سالمند سالم داوطلب با دامنه سنی 70-60 سال به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و به صورت تصادفی به گروه های (هر گروه ده نفر) تمرین هوازی مقاومتی به همراه EMS، تمرین مقاومتی هوازی به همراه EMS، تمرین چرخشی (تغییر اولیت به صورت تناوبی در جلسات تمرین) به همراه EMS، چرخشی و کنترل (بدون تمرین) تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل دوازده هفته تمرین و سه جلسه تمرین در هفته بود. هر جلسه تمرین شامل سه مرحله گرم کردن (15-10 دقیقه، تمرینات اصلی (20 دقیقه) و سرد کردن (10 دقیقه) بود. برنامه تمرین اصلی شامل 20 دقیقه تمرینات ترکیبی موازی بود که به صورت دو مرحله 10دقیقه ای با استراحت 5-3 دقیقه ای بین مراحل تمرین اجرا شد. تمرینات ایروبیک با شدت 70-50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و تمرینات مقاومتی با استفاده از تمرینات با وزن بدن و کش های الاستیک برای گروه های عضلانی مختلف انجام شد. برنامه تمرین از نظر حجم و شدت برای همه گروه ها یکسان بود، تنها تفاوت در ترتیب تمرین و ارایه EMS بود. قدرت عضلات بالاتنه و پایین تنه به ترتیب با آزمون پرس سینه و اکستنشن زانو نشسته، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) با آزمون یک مایل پیاده روی راکپورت، استقامت عضلانی با آزمون 2 دقیقه گام برداشتن درپجا و توان پایین تنه با آزمون راه رفتن روی سطح شیب دار در دو مرحله قبل و پس از مداخله تحقیق اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون های های تی وابسته و تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و سطح معنی داری (0/05≥ P) انجام شد. یافته ها: پس از دوره تمرین، افزایش معنی داری در همه متغیرهای وابسته اندازه گیری شده نسبت به مقادیر پایه مشاهده شد (0/001>P). افزایش معنی داری نیز در سطح VO2max، قدرت بالاتنه و پایین تنه و استقامت عضلانی در همه گروه های آزمایش نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/001>P). اما توان پایین تنه فقط در گروه های آزمایش به همراه EMS نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (0/01> P). تغییرات VO2max و قدرت پایین تنه در گروه های آزمایش به همراه EMS به صورت معنی داری نسبت به گروه بدون EMS بیشتر بود (0/01>P). همچنین قدرت بالاتنه و استقامت عضلات پایین تنه در گروه با اولویت تمرین مقاومتی به همراه EMS نسبت به گروه ترکیبی بدون EMS بیشتر بود (0/01>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت که تمرینات ترکیبی موازی روش مفیدی در ارتقای آمادگی جسمانی و عملکرد جسمانی زنان سالمند است و استفاده از EMS می تواند موجب افزایش اثر سازگاری های حاصل از تمرین به خصوص توان پایین تنه در سالمندان باشد و می تواند از عوارض مرتبط با ضعف عضلانی جلوگیری کند. از طرفی ترتیب تمرین با اولویت تمرین مقاومتی می تواند بر افزایش اثر تمرین بر متغیرهای قدرت عضلات بالاتنه و استقامت عضلانی موثر باشد، ولی بر قدرت عضلات پایین تنه، استقامت قلبی تنفسی و توان پایین تنه اثر معنی داری ندارد.

زمینه و هدف: سبک زندگی شهرنشینی و فعالیت ناکافی به افزایش اضافه وزن و چاقی منجر شده و این مسئله را به یک مشکل همه گیر در تمام کشورها تبدیل کرده است. فعالیت ورزشی یکی از مداخله های شیوة زندگی است که برای کاهش وزن و بهبود سلامتی توصیه شده است. مقدار مصرف انرژی هنگام فعالیت بدنی اغلب از ترکیب سوخت وساز چربی و کربوهیدرات تأمین می شود و میزان استفاده از این منابع به رژیم غذایی، ذخایر گلیکوژن عضلات، شدت و مدت فعالیت و نوع فعالیت ورزشی بستگی دارد که با افزایش شدت فعالیت ورزشی اکسایش کربوهیدرات به تدریج زیاد می شود، درحالی که سهم اکسایش چربی از شدت های کار کم تا متوسط افزایش و سپس از شدت های متوسط تا زیاد کاهش می یابد. تحریک الکتریکی عضلانی توسط تجهیزات پیشرفته توانایی ایجاد انقباض های عضلانی و خون رسانی به عضلات دارد و در نتیجه سبب افزایش اکسایش چربی می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی پاسخ بیشینة اکسایش چربی و Fatmax به فعالیت ورزشی فزاینده و تحریک الکتریکی عضلانی در مردان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: 10 مرد دارای اضافه وزن (سن 08/6 ± 1/29 سال، تودة بدنی 98/1 ± 49/28 کیلوگرم بر متر مربع) به عنوان نمونه به وسیلة فراخوان و به صورت داوطلبانه شرکت کردند. آزمودنی ها دو جلسه به آزمایشگاه مراجعه کردند. در یک جلسه آزمون فزاینده برای تعیین بیشینة اکسایش چربی و VO2max انجام دادند. در جلسة دیگر همان آزمون جلسة اول را تکرار کردند، با این تفاوت که هنگام آزمون ورزشی تحریک الکتریکی عضلانی داشتند. گازهای تنفسی برای اندازه گیری اکسایش چربی و کربوهیدرات جمع آوری شد. مراحل آزمون به این صورت بود که آزمودنی ها پس از پنج دقیقه گرم کردن، فعالیت را با شدت 50 وات روی چرخ کارسنج شروع کردند و هر سه دقیقه، 25 وات بر میزان کار اضافه شد تا جایی که نسبت تبادل تنفسی آن ها برابر با یک شد. در ادامه و تا رسیدن به خستگی ارادی، بر میزان شدت کار در هر دو دقیقه 25 وات افزوده شد. برای برآورد میزان اکسایش چربی و کربوهیدرات از فرمول فراین استفاده شد. داده های MFO و Fatmax از مرحله ای که بیشترین اکسایش چربی را دارد، به دست آمد و شدت معادل آن انتخاب شد.نتایج: افزایش میزان  Fatmaxدر جلسة فعالیت ورزشی فزاینده با تحریک الکتریکی (6± 79%) نسبت به جلسة بدون تحریک الکتریکی ( 14± 74%) مشاهده شد، هرچند آنالیز آماری تی زوجی تفاوت معناداری را بین دو جلسه نشان نداد (365/0 P=). همچنین مقایسة داده های دو جلسه فعالیت ورزشی فزاینده با تحریک الکتریکی و بدون تحریک الکتریکی با استفاده از تی زوجی اختلاف معناداری را بین دو جلسه برای MFO (303/0 P=)، اکسایش چربی (397/0 P=) و اکسایش کربوهیدرات (969/0 P=) در مردان دارای اضافه وزن نشان نداد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تحریک الکتریکی عضلانی همراه با فعالیت ورزشی فزاینده می تواند سبب افزایش میزان Fatmax در مردان دارای اضافه وزن شود، اما تأثیر معناداری بر اکسایش چربی، کربوهیدرات و MFO ندارد.

مقدمه و هدف: چاقی یکی از بزرگترین موانع سلامت در میان زنان است و تعدیل سطوح فاکتورهای رشد مرتبط با عضله اسکلتی در زنان میانسال چاق، می تواند سبب بهبود عضله سازی و کاهش توده چربی شود. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و تمرینات تحریک الکتریکی عضلانی بر سطوح پروتئین IGF1-r و آیریزین در زنان میانسال بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی، پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را زنان چاق شهر رشت با دامنه سنی40 تا 50 سال تشکیل دادند. تعداد 45 نفر از افراد شرکت کننده چاق در 3 گروه تمرین مقاومتی (15نفر)، تمرین تحریک الکتریکی عضلانی (EMS) Electrical muscle stimulation (15 نفر) و کنترل (15 نفر) آماده انجام پژوهش شدند. آزمودنی های گروه های تمرینی به مدت هشت هفته به تمرینات ویژه پرداختند. برای سنجش بیان پروتئین ها از تکنیک وسترن بلاتینگ استفاده و در آزمایشگاه هیستوژنیک شرکت فن آوران بافت و ژن پاسارگاد اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد پس از هشت هفته تمرین، در بیان پروتئین آیریزین پس از اعمال مداخله، هم تمرین مقاومتی و هم تمرین EMS، نسبت به گروه کنترل موجب افزایش بیان پروتئین آیرزین شده که اثر تمرین EMS به طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بود (0/05≥, p). در بیان پروتئین IGF-1 پس از اعمال مداخله، هم تمرین مقاومتی و هم تمرین EMS نیز نسبت به گروه کنترل موجب افزایش بیان پروتئین IGF-1 گردیدند. نتیجه گیری: تمرینات ورزشی مقاومتی و تحریک الکتربکی عضلانی احتمالا روشی موثر در بهبود سطوح پروتئین های مرتبط با رشد عضله اسکلتی زنان میانسال باشد. ضمن اینکه مداخله تمرین تحریک الکتریکی عضلات نقش پررنگ تری در بیان این پروتئین ها بر عهده داشت.